We begrijpen dat in tijden van budgettaire noodzaak iedereen moet bijdragen, en ook de banken zijn meer dan bereid hun “fair share” te betalen. Dat doen ze immers vandaag al, met een duizelingwekkend cijfer van 5,9 miljard euro aan bijdragen aan de Belgische begroting in 2023, wat overigens meer dan het dubbele is dan wat ze aan pure vennootschapsbelasting zouden betalen. 

Maar wat nu op tafel zou liggen, is een brug te ver. Banken betalen in België vandaag een aanzienlijk bedrag aan deposito-garantiebijdragen, tot 1,8% van de gedekte spaargelden (in vergelijking, in de andere Europese landen ligt dit percentage op 0,8 of 0,5%). Dit bedrag betalen de banken om een pot aan te leggen voor hun rekeninghouders voor het geval een bank failliet zou gaan. Dit bedrag is een bescherming voor de consument, wat uiteraard een goede zaak is. Bovendien is dit bedrag integraal in de Belgische staatskas opgenomen en dient het eveneens om de reeds zo gehavende begroting beter te maken.

Het is dus louter om budgettaire motieven dat dit percentage in België disproportioneel hoog werd gelegd. Dit plafond van 1,8 % wordt in 2025 bereikt en dan hebben de banken een pot van 6,3 miljard euro opgebouwd en dus aan hun verplichtingen voldaan.  

Maar, dit is buiten de  Arizona-partijen gerekend, die deze inkomsten die zij zouden moeten derven vanaf 2026, nu plots willen vereeuwigen door ze om te zetten in een nieuwe pure belasting.  Dit willen ze doen via een verhoging van de bankentaks, die vandaag al 1 miljard euro per jaar bedraagt, met ongeveer 50% tot 1,5 miljard euro. Deze bankenheffingen hebben geen enkele link met de opbrengsten of winsten van de banken maar zijn louter gebaseerd op de spaardeposito’s die de banken voor hun klanten aanhouden.

De Arizona-coalitie zou er dus voor kiezen om het spaargeld  van de burger nog verder te belasten. Dit zou een zoveelste belasting zijn op spaardeposito’s en het gewone retailbankieren, een activiteit die belangrijk is voor elke klant. Hoeveel keer kan je eenzelfde spaardeposito belasten? 

Bovendien druist dit helemaal in tegen de overtuiging die er vandaag heerst over de noodzaak om de Europese competitiviteit op te krikken en de Europese economie aan te zwengelen en investeren aantrekkelijk te maken. Door de keuze om de banksector in dit land stelselmatig te verzwakken, vermindert men de slagkracht van de banken om onze economie te ondersteunen en de capaciteit om de enorme investeringen die nodig zullen zijn om de duurzame omslag te maken te financieren.

Met een bedrag van 500 miljoen euro aan extra kapitaal, kunnen de banken door hun hefboomeffect voor ongeveer 10 miljard euro bijkomend krediet verlenen aan gezinnen en bedrijven. De 10 miljard euro bijkomend krediet per jaar zullen nodig zijn om de Belgische “bijdrage” te ondersteunen aan de volgens het plan Draghi nodige 800 miljard euro jaarlijkse extra investeringen om onze Europese competitiviteit te ondersteunen.

De Arizona-coalitie overweegt liever om het spaargeld van de burger en elke vorm van winst te belasten, in plaats van deze te investeren in een innoverende en duurzame economie. Het start met de banksector, maar waar gaat dit eindigen? Indien dit de visie is van de toekomstige regering, moet elke sector binnen onze economie zich beginnen voorbereiden op dergelijke maatregelen. Dit terwijl men net een gezonde en rendabele financiële sector nodig zal hebben de komende jaren om investeringen te realiseren en de groene transitie mogelijk te maken.

Febelfin roept de Arizona-coalitie dan ook op om grondig te reflecteren over de impact van deze begrotingsmaatregelen op de Belgische banksector, en in het verlengde de hele Belgische economie. Ondoordachte en ongeziene verhogingen van de bankenheffingen verminderen de capaciteit van banken om de nodige zuurstof aan de bedrijven en gezinnen te geven, en verzwakken hen in een Europese en internationale context.